Ik zie mezelf
In de zoektocht naar een nieuw verhaal gaat het vaak over de hardware - economie, technologie, wet- en regelgeving. Minder vaak gaat het over de software: hoe we denken, kijken en voelen. Een dagboekfragment over mijn ontdekkingstocht naar wat de spiegels van het leven me voorhouden.
Foto links: ‘La reproduction interdite’ - René Magritte | Foto rechts: zevenjarige ik aan de zee van Duinbergen (België)
'Ik wil gezien worden!', hoor ik het binnenin mij schreeuwen.
'Awel, zie jezelf dan!', hoor ik me tegen mezelf terug schreeuwen.
En dan rustiger: 'Ben je bereid in de spiegel te kijken? Nee, niet zoals het schilderij van René Magritte. Ik bedoel écht kijken. Zien wie je bent. Met je lichte én schaduwkanten. Helemaal.
Ben je bereid in de spiegel te kijken? Jezelf in de ogen te kijken en te zien wie terugkijkt?'
Verdriet komt op.
Omdat ik het niet durf.
Omdat ik bang ben voor wat ik ga zien.
Verdriet ook omdat ik vanbinnen weet dat ik niet de perfecte Elke ga aankijken.
En tegelijk, door dit aan mezelf toe te geven en neer te schrijven, voel ik het verdriet wegzakken.
Niemand is perfect. Tuurlijk niet. Maar ík wil dat wel zijn!?
Of toch niet. Liever niet perfect. Liever nog een beetje krom, zoekend, licht en donker tegelijk.
Gaan we samen in de spiegel kijken? Grote en kleine ik, hand in hand?
Zal ik het doen? Durf ik het aan?
Maak jij verandering mee mogelijk!?
Met verhalen zoals het verhaal dat je net las, werken we aan een verhaalverandering waardoor mensen en organisaties weer kunnen floreren. Verhalen die vertellen hoe het anders kan. Die ogen openen en de kijk op de wereld veranderen. En daardoor verandering in gang zetten. Maak jij verandering mee mogelijk!? Word sympathisant met een bijdrage van 60 euro per jaar.