📖🎧 De ‘bliksempjes op het hoofd’ van creatief visionair Sven Bullaert
Ontwerper, kunstenaar en ondernemer Sven Bullaert blendt kunst, ontwerp en duurzaamheid in alles wat hij doet: van modemerken en meubelontwerp tot architectuur en spirituele projecten. Zijn werk is doordrenkt met ecologische waarden, een streven naar authenticiteit en heeft stilte en rust als vertrekpunt. In zijn eco-woning in Eksaarde sprak ik met hem over creativiteit, onzekerheid als opportuniteit, de lessen uit falen en de nood aan overzicht.
Sven Bullaert
Dit interview maakt Re-story als communicatiepartner van Leading From Within, een 48-uurs event met inspiratie en verdieping voor ondernemers, leiders en changemakers die voelen dat écht leiderschap van binnenuit begint. Voor dit verhaal is niet betaald, met de code PARTNER LFW 2025 krijg jij wel 200 euro korting. Je kan ook een scholarship aanvragen.
Terug naar Sven Bullaert.
Het palmares van Sven is veelzijdig. Als creative director bij Kipling ontwierp hij vele aapjes en collecties die dertig jaar later nog steeds een commercieel succes zijn. Hij startte het duurzaam modemerk I AM, lang voordat de mode-industrie aandacht kreeg voor duurzaamheid.
In kleine notitieboekjes verzamelt hij al decennialang zijn 'ideeën voor later’ en een deel daarvan werkt hij nu uit onder de overkoepelende naam UMU. Die projecten gaan van eco-woningen, luidsprekers gericht op klankbeleving, high-impact retraites in Afrika tot chocolade met helende kruiden.
Sven ontvangt me in zijn eco-woning in Eksaarde. Met de verbouwing van deze meer dan een eeuw oude hoeve maakt hij een architecturaal statement van organische vormgeving, ecologische materialen en een minimalistisch design.
Het huis, dat de naam Casa UMU draagt, is een organische leef- en communityomgeving met enkel ronde vormen, natuurlijke vloeren met schelpen en pebbles en wanden van hennep en leem.
We nemen plaats aan een houten tafel met zicht op de vijver die ook als warmtepomp dient.
Aan tafel in Casa UMU
Waar de woning gemakkelijk als een hippe verschijning in deze tijd gepercipieerd kan worden, weerspiegelt juist die vijver als warmtepomp een overtuiging die diep geworteld is in een ecologisch familieverleden.
Een van de eerste zaadjes van inspiratie, hij noemt ze ‘bliksempjes op zijn hoofd’, die het levenspad van Sven richting hebben gegeven is hoe zijn vader die een koeltechnisch bedrijf had iets bedacht dat ze vandaag een warmtepomp noemen.
🎧 Luisteren
Je kan het interview met Sven Bullaert ook beluisteren. via Soundcloud (hieronder) op Spotify of Apple Podcasts.
Tof als je na het luisteren ook een waardering geeft! Dank ook om het te delen zodat we meer mensen kunnen inspireren met de verhalen die we maken.
Sven: “Om te koelen moet je warmte onttrekken en de warmte die zo aan de achterzijde van de koelkast ontstaat, gebruikte mijn vader om andere ruimtes in huis te verwarmen.
Een vriend van hem had een olievat doorgezaagd en maakte elektriciteit door het te verbinden met de alternator van een auto. Een andere vriend had zijn dak vol gelegd met plastic buisjes, de eerste zonnecollector.
Als kind van een jaar of acht hoorde ik dat allemaal aan de keukentafel. Omdat ze andere mensen wilden inspireren begon de keukentafel zich te vullen tot die te klein was en ze naar een zaaltje gingen. Mensen zagen zo dat er alternatieven waren.
Uiteindelijk is dat een beweging geworden. Naast de doeners zijn er dan praters bij gekomen, denkers die beslisten om politiek te gaan. Dat is dan Agalev geworden, wat vandaag Groen is.
Wat ik daar heb geleerd, is dat het voor maatschappelijke verandering niet zo belangrijk is om een democratische meerderheid te halen. Maar vooral om gewoon hands-on je ideeën tastbaar te maken en zo andere mensen te inspireren.”
Salvador Dali’s lippensofa
De stap om vanuit een idee iets tastbaars te maken is er bij Sven gekomen door kunst.
Sven: “Mijn vader wou dat ik ingenieur werd, maar na een jaar besefte ik dat dat echt niet mijn ding was. Ik ben dan een beetje met woede thuis naar Spanje vertrokken.
Daar stond ik aan de ingang van het museum van Salvador Dali. Ik kende hem tot op dat moment niet. Thuis werd wel over muziek gesproken, maar kunst kwam niet aan bod.
Toen ik het museum binnenstapte en de bekende Mae West lippensofa zag, was dat opnieuw een ‘bliksem op mijn hoofd’.
Ik besefte dat ik zoiets ook wilde gaan doen. Ik wil een idee, een visie, zichtbaar maken door een product. Dan ben ik productontwikkeling gaan studeren en is mijn beroep gekomen om vanuit ideeën producten te maken.”
Synesthesia
Nog een ‘bliksem op het hoofd’ van Sven was toen hij in de Kiplingperiode een te druk en niet zo gezond leven leidde, in de straten van Taipei in elkaar zakte.
Sven: “Op dat moment heb ik mezelf van bovenuit gezien. Ik noem dat mijn spiritueel ontwaken, waarbij ik voelde dat er een soort ‘oneness’ is in het universum, een gevoel dat alles rondom ons geconnecteerd is en alle zintuigen samenkomen.”
Sven ontdekt dan ook dat hij synesthesia heeft, een neurologisch verschijnsel waarbij een zintuiglijke waarneming andere zintuiglijke indrukken oproept.
Sven: “Ik merkte doorheen mijn leven al dat bepaalde ruimtes een enorme invloed hadden op hoe ik me voelde. Door de architectuur, de kleuren, het materiaalgebruik.
Er zijn gewoon een aantal wetmatigheden in de natuur die ervoor zorgen dat je voelt dat het klopt. Dat een kleur- of smaakcombinatie juist zit. Het is een hypergevoeligheid waarbij ik echt euforisch kan worden als het juist zit en kan walgen als het niet harmonieus is.
Ik las over mensen die experimenteerden met LSD en paddo's en klanken in de vorm van kleuren begonnen te zien en dacht: maar dat is mijn leven, ik moet daar niks voor nemen, ik ervaar dat bijna dagelijks.
Het is een fenomeen dat je ook bij muzikanten als Pharrell Williams en Billie Eilish ziet, en dat hen ook helpt in hun creatief proces.”
Antenne
Niet voor niks zijn stilte en rust daarom een vertrekpunt in het creatief proces van Sven. Hoe is dat besef bij hem gekomen en hoe creëert hij de momenten om op ideeën te komen of projecten uit te voeren.
Sven: “Zoals de meeste zaken in het leven heeft zich dat langzaam opgebouwd. In plaats van aan mijn computerscherm te zitten denken dat ik nu een oplossing moet vinden, merkte ik dat ideeën sneller bij me binnenkomen als ik in bad zit na te genieten van de dag.
Daar ben ik dan ook mijn leven op gaan inrichten en heb daarom ook heel lang in mijn kantoor een bad geplaatst, zodat ik als het nodig was eventjes van mijn bureau in mijn bad kon stappen.
Nu komen de ideeën meestal door in de natuur te wandelen, een omgeving die zeker niet stil is in de zin van geen geluid, maar waarin je wel voelt dat alles in harmonie is. Een gevoel dat, zoals ik zei, voedend is voor iemand met synesthesia.
Dat samen met de kracht van een intentie en proberen gezond te leven, maakt dat ik geloof dat we een soort antenne hebben.
Sommigen zeggen dat het de pijnappelklier is, het enige deel in ons lichaam waar een kristal in zit en dat als een soort kristalradio functioneert en waarmee we afhankelijk van onze intentie informatie kunnen binnenkrijgen.
Als ik daar vroeger over in gesprek ging, werd ik heel raar bekeken, maar nu we allemaal een gsm hebben en het internet ergens hierboven ons hangt, is de vergelijking snel gemaakt.”
Onzekerheid
Ook de eveneens veelzijdige kunstenaar David Bowie is een grote inspiratie voor Sven.
“Ik denk dat iedereen wel een aantal helden heeft,” zegt hij, “en als het over creativiteit gaat, dan is David Bowie een held voor mij. Vooral zijn visie om te creëren voor jezelf als uitgangspunt te nemen.
Dat neem ik zelf ook altijd als startregel om aan een creatie te beginnen: wat zou ik zelf willen dat er anders loopt?
Bowie heeft er altijd op gehamerd - en dat kan ik volledig beamen - dat het meest spannende gebeurt als je met je voeten in het water staat en altijd een beetje dieper en dieper het water ingaat tot je net geen grond meer onder je voeten voelt. Omdat het boeiende net daar gebeurt waar je in de onzekerheid komt. ”
Laboratoriumgevoel
Als ik vraag waar dat op dit moment in zijn leven gebeurt, waar hij op de rand staat en net de grond niet meer onder zijn voeten voelt, vertelt Sven dat we in een momentum zitten met heel veel onzekerheid over wat de toekomst gaat brengen.
Sven: “Ik weet ook niet hét antwoord. Ik weet wel dat het laboratoriumgevoel, waarbij we het aandurven om uit onze bestaande denkpatronen te stappen, ons een richting kan geven.
Ik denk bijvoorbeeld aan een product dat ik ontwikkeld heb waarvan ik zeg dat het enkel recht van bestaan heeft als we dat ook in het zuidelijk halfrond kunnen maken.
Of dat we ervoor moeten zorgen dat elke creatie, elk nieuw product, vanaf nu wordt geleid door iemand waarvan de natuur zegt dat ze gemaakt is om geboorte te geven aan iets nieuws en het in de eerste levensjaren te koesteren.
Dan kom je automatisch bij vrouwelijk ondernemerschap, dat toch wel een totaal ander fundament geeft aan een nieuw project.
Zo kom je ook bij ideeën als steward ownership, waarbij je je missie centraal zet en zeggenschap loskoppelt van hoeveel de financiële inbreng is.
Ik denk ook dat we in een periode zitten waarin we van de ene laboratoriumfase naar een nieuwe laboratoriumfase evolueren.
Dat we onzekerheid omarmen als een nieuw vast gegeven. Dat we onzekerheid omarmen als een nieuwe opportuniteit.
Ondernemers zorgen daarom binnen hun bestaande structuur best voor een labo om nieuwe paden af te tasten en die te gebruiken om een groter geheel richting te geven.”
Morele ambitie
“Ik denk,” zo gaat hij verder, “dat de rol van de manifestors binnen de maatschappij, zij die nieuwe ideeën kunnen laten bloeien, heel belangrijk is.
Vooral gebaseerd op hun eigen morele ambitie. Op dat vlak is het ook belangrijk om tegen de schenen te durven schoppen.
Als ik zie hoeveel creatief talent er rondloopt, maar uiteindelijk hun morele ambitie laat varen en - meestal met het oog op financieel gewin - uiteindelijk toch meestapt binnen de bestaande structuren, dan denk ik dat daar een aantal voortrekkers de rol heeft om dat in vraag te durven stellen.
Anderzijds zie ik veel polyopportuniteiten in dit momentum. Maar naast dat elk goed idee een bepaald moment heeft om tot bloei te kunnen komen, heeft het ook vruchtbare grond nodig om tot bloei te komen.
De grote veranderingen zullen daarom volgens mij veel meer in de evenaarszone gebeuren.
Omdat het potentieel aan grondstoffen, een jonge bevolking met een open visie en een nauwer contact met de natuur daar veel meer aanwezig is.
Op het zuidelijk halfrond is het een evidentie dat je durft zeggen dat je ervan overtuigd bent dat je niet alleen een fysiek, maar ook een spiritueel wezen bent.
Dat het evident is dat er een ‘oneness’ is tussen mens en natuur. Dat je kan meesurfen op de basisfrequentie van Gaia.
Terwijl we hier in het Westen met veel verstarde structuren en in een maatschappij zitten die wordt gevoed met angst.
Ik merk geregeld dat mijn verhaal hier nog vaak een verhaal is van mensen overtuigen dat het anders kan. Ik wil geen energie steken in mensen overtuigen van de waarden waarin ik geloof.
Ik ben de zestig gepasseerd en zit in een levensfase waarin ik in de periode die me nog rest, mensen wil inspireren vanuit wat ik zelf heb geleerd.
Door kleine gatherings te organiseren - geen grote lezingen, daar ben ik niet voor gemaakt - om mensen te inspireren en te helpen bij hun eigen knagend gevoel dat ze iets anders willen doen maar nog niet goed weten hoe dat vorm te geven.
Anderzijds wil ik daar waar ik mijn hart heb verloren, in Afrika, jongeren helpen en begeleiden, zodat ze vanuit een enorm creatief potentieel ook eigen producten gebaseerd op mooie waarden naar buiten kunnen brengen.”
Helikopterzicht
De kern van wat Sven aan toekomstige generaties wil doorgeven, is het helikopterzicht dat we volgens hem in de loop van de tijd zijn verloren.
Sven: “Waar ik vroeger veel meer in mijn rationeel denken zat, denk ik nu dat we daar enorm mee moeten oppassen, omdat onze visie voor een groot deel wordt bepaald door hoe onze hersenen zich ontwikkelen.
Vandaag krijgen we informatie vooral zintuiglijk binnen via de ogen. We kijken op schermen en analyseren data. Daardoor ontwikkelt een deel van ons brein zich en verschrompelt een ander deel. Daardoor zijn we als mens aan het veranderen.
Tot een generatie of twee geleden zat onze rechterhersenhelft die meer het overzicht houdt in de cockpit van ons zijn.
Daar heeft een shift plaatsgevonden waarbij het actiegerichte linkerdeel van onze hersenen nu meer in de cockpit zit en waardoor we het helikopterzicht wat hebben verloren.
Dat wat we nu als een polycrisis omschrijven, zal niet opgelost raken door ons te focussen op een aantal elementen, zoals de SDG's in losse, nobele doelstellingen worden omschreven, maar waarbij we heel vaak het overzicht verliezen.
Als voorbeeld: we zeggen dat we om het CO2-probleem aan te pakken koste wat het kost zoveel mogelijk moeten overgaan naar elektrificatie van ons wagenpark.
We denken echter niet goed na over wat er gebeurt met de wagens die worden vervangen. Die blijven gewoon ergens anders uitstoten.
We denken niet na over waar grondstoffen vandaan komen en welke desastreuze gevolgen zoals extra polarisatie dat in die landen teweegbrengt.
We denken niet na over de sociale ongelijkheid die hier ontstaat tussen mensen met een bedrijfswagen en andere mensen die zich gewoonweg geen wagen kunnen veroorloven.
We hebben een economisch model waarbij een boekhouder na vijf jaar zegt dat je wagen is afgeschreven en het interessanter is om een nieuwe aan te schaffen. Dat is zo vanzelfsprekend dat we het zelfs niet in vraag stellen.
Als je een duurzame transitie wil dan zou je in mijn logica iedereen moeten stimuleren om zo lang mogelijk zijn producten te gebruiken en ze zo goed mogelijk te onderhouden.
Je merkt dat het gebrek aan helikopterzicht - en daar moet ik mijn Afrikaanse vrienden gelijk geven - voor een belangrijk deel de grootste oorzaak is van onze problemen. En dat ga ik toch proberen een beetje duidelijker te maken hier.”
Falen
Tot slot wil ik van Sven weten of er in de veelzijdigheid van dingen die hij in zijn leven met veel succes heeft gedaan ook dingen zijn mislukt en wat hij daarvan geleerd heeft.
Sven: “Er is heel veel mislukt en het zijn vaak de mislukkingen waarvan ik het meeste heb geleerd.
Dat degene die de minste fouten maakt, de meeste punten krijgt, zit helemaal fout in ons onderwijs. Ik denk dat het labo-gevoel, het durven experimenteren en op je bek gaan, gestimuleerd moet worden.
Ik kan je concrete voorbeelden geven van projecten die niet zijn gelukt. Ik maakte een lederen tassencollectie en winkeliers belden me om te zeggen dat het leder stinkt.
Dat kwam omdat ik mijn keuze voor het leer had gemaakt op het moment dat het goed en droog weer was, maar als het leer in aanraking kwam met regen en het leer nat werd, kwam er een vuile geur naar boven.
Daar heb ik uit geleerd dat ik bij het kiezen van materialen altijd een vochtig doekje bij me moet hebben om te zien wat het effect is als het materiaal nat wordt. Het zorgde er ook voor dat we met I AM bekend werden voor onze lekker ruikende materialen.”
Waardebepaling
Sven: “Om nog een voorbeeld te geven: ondanks de successen merk ik dat ik heel veel moeite heb om aan mijn producten een goed financieel model te koppelen.
Een essentieel ding in de transitie is voor mij dat het verhaal hoe we aan waardebepaling doen niet klopt. We zitten in een economisch model dat gebaseerd is op creatie van schuld.
Om dat model in stand te houden, stimuleren we mensen extra schulden te maken. Ook door mensen te stimuleren om leningen aan te gaan voor die duurzame transitie.
Als je daaraan raakt, krijg je niet snel steun van banken en financiële instellingen en moet je vooral uit je eigen reserves putten.
Een van de ideetjes uit mijn notitieboekjes met ‘ideeën voor later’, is een waardesysteem op te bouwen, waarbij we dat wat we als mensheid nodig hebben als asset nemen.
Dat door onze aankopen natuurgebied wordt beschermd, gezondheidszorg op peil wordt gehouden en het onderwijs van hoge kwaliteit is.
Dat is een economische denkpiste die volgens mij mogelijk is en die een kernpunt gaat zijn in de transitie: wat beschouwen we als mens als waardevol?”
Tijdens Leading From Within kan je je laten inspireren door Sven, check daarvoor de LFW-website. Met de code PARTNER LFW 2025 ontvang je 200 euro korting. Je kan ook een scholarship aanvragen.
Als je belangstelling hebt voor de projecten van Sven of de gatherings die Casa UMU organiseert kan je hem een mail sturen: sven@umu.life
Maak jij verandering mee mogelijk!?
Met verhalen zoals het verhaal dat je net las, werken we aan een verhaalverandering waardoor mensen en organisaties weer kunnen floreren. Verhalen die vertellen hoe het anders kan. Die ogen openen en de kijk op de wereld veranderen. En daardoor verandering in gang zetten. Maak jij verandering mee mogelijk!? Word sympathisant met een bijdrage van 60 euro per jaar.