📖 Ode aan Pitou en aan de liefde
Zo buiten, zo binnen. In de zoektocht naar een nieuw verhaal gaat het vaak over de hardware - economie, technologie, wet- en regelgeving. Minder vaak gaat het over de software: hoe we denken, kijken en voelen. Daarom deel ik tweewekelijks een dagboekfragment om even stil te staan en met andere ogen te zien. Een ontdekkingstocht naar wat de spiegels van het leven ons voorhouden. Met als doel de kijk van de mens op zichzelf te veranderen en zo bij te dragen aan een nieuw verhaal dat hoop geeft en activeert.
Pitou ‘aan het werk’
Pitou, onze poes, kwam twee jaar geleden ongepland in ons leven. Nu moet je weten dat ik al mijn hele leven bang was voor poezen. Net als voor honden, paarden, muizen, slakken … zeg maar gerust voor alle dieren 😉.
Ja, was.
Pitou heeft mij in die twee jaar zoveel geleerd. Waar ik eerst dacht dat ze me op elk moment kon bespringen - aanvallen als een tijger - durf ik nu rustig met mijn ogen dicht in de zetel zitten en niet schrikken als ze plots opspringt en erbij komt zitten.
Waar het mee te maken heeft? Angst voor het onbekende.
Ik kende het poezenleven niet en probeerde Pitou in te schatten zoals ik mensen inschat: kijkend naar de ogen en eruit aflezen hoe ze zich voelen. De ogen als spiegel van de ziel.
Alleen, bij dieren werkt het niet helemaal zo (zeker niet bij slakken 🙃)
Angst voor het onbekende dus. Het is een universele angst dat je kan doortrekken naar het hele leven. Van angst voor voedsel, zoals het spreekwoord zegt ‘wat een boer niet kent, dat vreet die niet.’ Angst voor dieren, voor plekken waar je nog nooit geweest bent. Tot angst voor mensen. Mensen van een andere origine, religie, cultuur, manier van in het leven staan ….
Ik herinner me nog de eerste keer dat Mischa me twintig jaar geleden – toen we net samen waren – meenam naar poppodium Para, de hangout-plek voor alternatief Breda. Ik schrok wat ik daar zag: mannen met sluitspelden in hun oren, broeken met gaten en de raarste kledingcombinaties, haar in alle kleuren en stijlen … Tot ik ze leerde kennen: hele lieve, zachtaardige en respectvolle mensen.
Angst dus voor alles waar we niet vertrouwd mee zijn. Op zich niet erg. Het is een reflex uit ons oerbrein. Het wil ons beschermen.
In het leven zijn er echter twee basisgevoelens: angst en liefde. Aangezien in onze Westerse beschaving angst meestal niet reëel is en dus ook niet nodig, kies ik nu vaker voor liefde. Met vallen en opstaan.
Bedankt Pitou voor de wijze levensles!
Bedankt Els om Pitou in ons leven te brengen!
Een vraag aan jou voordat je hier vertrekt …
Wat ons interesseert is wat de Re-stories die we maken met je doen. Het gaat niet alleen om bereiken, maar vooral om beraken.
Wat doe jij als je bang bent?
We horen het graag van je in de comments hieronder …